Boodschap van de Heilige Vader Franciscus voor de 29ste Wereldziekendag 11 februari 2021

Gij hebt maar één Meester en gij zijt allen broeders (Mat. 23, 8) De vertrouwensrelatie aan de basis van de ziekenzorg

Geliefde broeders en zusters,

De viering van de 29ste Wereldziekendag op 11 februari 2021, de gedachtenis van de heilige Maagd Maria van Lourdes, is een gunstig moment om in het bijzonder aandacht te besteden aan de zieken en aan hen die de zieken bijstaan, hetzij op de voor de zorg bestemde plekken, hetzij binnen families en gemeenschappen. Mijn gedachten gaan in het bijzonder uit naar allen die over de hele wereld lijden aan de gevolgen van de pandemie van het coronavirus. Aan allen, in het bijzonder aan de armsten en gemarginaliseerden, breng ik mijn geestelijke nabijheid tot uitdrukking en ik verzeker hen van de zorg en de genegenheid van de Kerk.

1. Het thema van deze dag is geïnspireerd door de passage uit het evangelie waar Christus de schijnheiligheid bekritiseerd van hen die niet handelen naar hun woorden (vgl. Mat. 23, 1-12). Wanneer het geloof wordt gereduceerd tot onvruchtbare verbale oefeningen, zonder betrokkenheid bij de geschiedenis en de noden van de ander, dan vermindert de samenhang tussen het geloof dat men belijdt, en hoe men werkelijk leeft. Het risico is ernstig; daarom gebruikt Jezus sterke uitdrukkingen om te waarschuwen voor het gevaar af te glijden naar verafgoding van zichzelf en Hij zegt: “Gij hebt maar één Meester en gij zijt allen broeders” (v. 8).

De kritiek die Jezus richt tot degenen die “niet handelen naar hun woorden” (v. 3) is altijd en voor allen heilzaam, omdat niemand immuun is voor het kwaad van de schijnheiligheid, een zeer ernstig kwaad dat ons verhindert tot bloei te komen als kinderen van de ene Vader, geroepen als wij zijn tot een universele broederschap. Ten opzichte van de behoeftige omstandigheden van onze broeders en zusters geeft Jezus het model van gedrag dat volslagen het tegengestelde is van schijnheiligheid. Hij houdt ons voor stil te blijven staan, te luisteren, een directe en persoonlijke relatie met de ander tot stand te brengen, empathie en bewogenheid te voelen voor hem of voor haar, zich zo laten betrekken bij zijn of haar lijden dat men zich in dienstbaarheid hiermee belast (vgl. Luc. 10, 30-35).

2. De ervaring van ziekte laat ons onze kwetsbaarheid voelen en tegelijkertijd de aangeboren behoefte aan de ander. Het doet ons nog meer zien en op een duidelijke manier ervaren dat we als schepsels afhankelijk zijn van God. Wanneer wij ziek zijn, doordringen onzekerheid, angst en soms verbijstering onze geest en ons hart ; wij bevinden ons in een situatie van machteloosheid, omdat onze gezondheid niet afhangt van onze vermogens of van ons “tobben” (vgl. Mat. 6, 27).

Ziekte dwingt tot een zinvraag. die in geloof tot God wordt gericht: een vraag die een nieuwe betekenis en richting zoekt voor het bestaan en die soms niet onmiddellijk een antwoord kan vinden. Vrienden en verwanten zelf zijn niet altijd in staat ons bij dit moeizame zoeken te helpen.

Symbolisch is in deze de bijbelse figuur van Job. Zijn vrouw en vrienden slagen er niet in hem in zijn tegenspoed te begeleiden, integendeel, zij beschuldigen hem en vergroten zo zijn eenzaamheid en ontreddering. Job zinkt weg in een toestand van verlatenheid en onbegrip. Maar juist door deze uiterste kwetsbaarheid heen, doordat hij iedere schijnheiligheid afwijst en kiest voor de weg van oprechtheid jegens God en de ander, richt hij met volharding zijn vraag tot God, die hem uiteindelijk antwoord geeft en voor hem een nieuwe horizon opent. God bevestigt hem dat zijn lijden geen straf of kastijding is, en evenmin een verwijdering van God of een teken van zijn onverschilligheid. Zo ontspringt aan het gewonde en genezen hart van Job die geestdriftige en bewogen verklaring aan de Heer: “Alleen van horen zeggen kende ik U, nu heb ik U gezien met eigen ogen” (42, 5).

3. Ziekte heeft altijd meer dan één gezicht: zij heeft het gezicht van iedere zieke, ook van degenen die zich veronachtzaamd, buitengesloten, slachtoffers van maatschappelijk onrecht voelen, onrecht dat hun wezenlijke rechten negeert (vgl. encycl. Fratelli tutti). De huidige pandemie heeft veel onvolkomenheden van het zorgstelsel en gebreken in de ziekenzorg naar boven doen komen. Voor de ouderen, de zwaksten en kwetsbaarsten is toegang tot de zorg niet altijd op een eerlijke manier gewaarborgd. Dat hangt af van politieke keuzes, van de manier waarop de middelen worden beheerd en de inzet van degenen die hiervoor verantwoordelijkheid dragen Middelen investeren in de zorg en het bijstaan van zieken is een prioriteit die verband houdt met het principe dat gezondheid een primair gemeenschappelijk goed is. Tegelijkertijd heeft de pandemie ook de toewijding naar voren doen komen van de werkers in de gezondheidszorg, de vrijwilligers, personeel, priesters, religieuzen, die met professionaliteit, opofferingsgezindheid, gevoel voor verantwoordelijkheid en liefde voor de naaste zoveel zieken en hun familieleden hebben geholpen, verzorgd, getroost en gediend. Een stille schare van mannen en vrouwen die ervoor kozen naar die gezichten te kijken en zich daarbij belast hebben met het lijden van patiënten die zij als hun naaste beschouwen omdat ze deel uitmaken van de menselijke familie.

Nabijheid is immers een kostbare balsem, die steun en troost geeft aan wie aan een ziekte lijdt. Als christenen ervaren wij het nabij zijn als een uitdrukking van de liefde van Jezus Christus, de barmhartige Samaritaan, die met medelijden ieder menselijk wezen, gewond door de zonde, nabij is gekomen. Door de werking van de Heilige Geest met Hem verenigd, zijn wij geroepen om barmhartig te zijn zoals de Vader en in het bijzonder onze zieke, zwakke en lijdende broeders en zusters lief te hebben (vgl. Joh. 13, 34-35). En wij ervaren deze nabijheid niet alleen persoonlijk, maar ook gemeenschappelijk: broederlijke liefde in Christus brengt immers een gemeenschap voort die in staat is tot genezing, die niemand in de steek laat, die vooral de meest kwetsbaren insluit en opneemt.

Ik wil hierbij herinneren aan het belang van de broederlijke solidariteit, die concreet tot uitdrukking komt in de dienstbaarheid en die zeer verschillende vormen kan aannemen, die alle zijn gericht op de ondersteuning van de naaste. “Dienen betekent zorg dragen voor hen die kwetsbaar zijn in onze families, in onze maatschappij, in ons volk” (Homilie in Havana, 20 september 2015). Bij deze inzet is ieder in staat “zijn behoeften en verwachtingen, zijn verlangens van almacht ten overstaan van de concrete blik van de kwetsbaarsten opzij te zetten. […] De dienstbaarheid kijkt altijd naar het gezicht van een broeder of zuster, raakt zijn of haar vlees aan, voelt zijn of haar nabijheid en “lijdt” zelfs “hieronder” en zoekt naar een ondersteuning van die broeder of zuster. Daarom is dienstbaarheid nooit ideologisch, omdat zij geen ideeën, maar personen dient” (ibid.).

4. Wil er sprake zijn van een goede therapie, dan is het relationele aspect doorslaggevend, waardoor men de zieke persoon holistisch kan benaderen. Dit aspect op zijn juiste waarde schatten helpt ook artsen, verpleegkundigen, professionals en vrijwilligers in de zorg voor hen die lijden, om hen te begeleiden in een traject van genezing dankzij een vertrouwensrelatie tussen personen (vgl. “Nieuw Handvest voor Werkers in de Gezondheidszorg [2020], 4). Het gaat er dus om een verbond te sluiten tussen degenen die zorg nodig hebben, en hen die hen verzorgen; een band die gebaseerd is op wederzijds vertrouwen en respect, oprechtheid, beschikbaarheid, zodat iedere defensieve barrière wordt overwonnen, de waardigheid van de zieke centraal staat, de professionaliteit van de werkers in de gezondheid wordt beschermd en een goede verhouding met de familieleden van de patiënten wordt onderhouden.

Juist deze relatie met een zieke persoon vindt een onuitputtelijke bron van motivatie en kracht in de liefde van Christus, zoals het duizendjarige getuigenis laat zien van mannen en vrouwen die zich in het dienen van de zieken geheiligd hebben Uit het mysterie van de dood en de verrijzenis van Christus komt in feite de liefde voort die in staat is ten volle betekenis te geven aan de toestand van de patiënt, en aan die van degene die de zorg voor hem op zich neemt. Het evangelie laat vaak zien dat de door Jezus bewerkte genezingen nooit magische gebaren zijn, maar altijd de vrucht van een ontmoeting, van een relatie tussen personen, en aan de door Jezus geschonken gave van God het geloof van de ontvanger beantwoordt, zoals het woord dat Jezus vaak herhaalt, samenvat: “Uw geloof heeft u gered”.

5. Geliefde broeders en zusters, het gebod van de liefde, dat Jezus zijn leerlingen heeft nagelaten, vindt ook een concrete verwezenlijking in de relatie met de zieken. Een maatschappij is des te humaner naarmate zij meer de zorg op zich weet te nemen voor haar kwetsbare en lijdende leden en dit weet te doen met een door broederlijke liefde geïnspireerde doeltreffendheid. Laten wij dit nastreven en ervoor zorgen dat niemand alleen blijft, dat niemand zich buitengesloten en in de steek gelaten voelt.

Ik vertrouw alle zieken, werkers in de gezondheidszorg en hen die zich geheel inzetten aan de zijde van de lijdenden, toe aan Maria, Moeder van barmhartigheid en Heil van de zieken. Moge zij vanuit de grot van Lourdes en haar ontelbare, over de wereld verspreide heiligdommen ons geloof en onze hoop ondersteunen en ons helpen met broederlijke liefde voor elkaar te zorgen. Ik verleen allen en ieder van harte mijn zegen.

Rome, Sint Jan van Lateranen, 20 december 2020, vierde zondag van de Advent.
Franciscus

Vertaling: drs. H.M.G. Kretzers
Eindredactie. A. Kruse, MA
Copyright: Liberia Editrice Vaticana/SRKK

Message of His Holiness Pope Francis for the XXIX World Day of the Sick 2021

“You have but one teacher and you are all brothers” (Mt 23:8). A trust-based relationship to guide care for the sick

Dear brothers and sisters,

The celebration of the XXIX World Day of the Sick on 11 February 2021, the liturgical memorial of the Blessed Virgin Mary of Lourdes, is an opportunity to devote special attention to the sick and to those who provide them with assistance and care both in healthcare institutions and within families and communities. We think in particular of those who have suffered, and continue to suffer, the effects of the worldwide coronavirus pandemic. To all, and especially to the poor and the marginalized, I express my spiritual closeness and assure them of the Church’s loving concern.

1. The theme of this Day is drawn from the Gospel passage in which Jesus criticizes the hypocrisy of those who fail to practise what they preach (cf. Mt 23:1-12). When our faith is reduced to empty words, unconcerned with the lives and needs of others, the creed we profess proves inconsistent with the life we lead. The danger is real. That is why Jesus uses strong language about the peril of falling into self-idolatry. He tells us: “You have but one teacher and you are all brothers” (v. 8).

Jesus’ criticism of those who “preach but do not practise” (v. 3) is helpful always and everywhere, since none of us is immune to the grave evil of hypocrisy, which prevents us from flourishing as children of the one Father, called to live universal fraternity.

Before the needs of our brothers and sisters, Jesus asks us to respond in a way completely contrary to such hypocrisy. He asks us to stop and listen, to establish a direct and personal relationship with others, to feel empathy and compassion, and to let their suffering become our own as we seek to serve them (cf. Lk 10:30-35).

2. The experience of sickness makes us realize our own vulnerability and our innate need of others. It makes us feel all the more clearly that we are creatures dependent on God. When we are ill, fear and even bewilderment can grip our minds and hearts; we find ourselves powerless, since our health does not depend on our abilities or life’s incessant worries (cf. Mt 6:27).

Sickness raises the question of life’s meaning, which we bring before God in faith. In seeking a new and deeper direction in our lives, we may not find an immediate answer. Nor are our relatives and friends always able to help us in this demanding quest.

The biblical figure of Job is emblematic in this regard. Job’s wife and friends do not accompany him in his misfortune; instead, they blame him and only aggravate his solitude and distress. Job feels forlorn and misunderstood. Yet for all his extreme frailty, he rejects hypocrisy and chooses the path of honesty towards God and others. He cries out to God so insistently that God finally answers him and allows him to glimpse a new horizon. He confirms that Job’s suffering is not a punishment or a state of separation from God, much less as sign of God’s indifference. Job’s heart, wounded and healed, then makes this vibrant and touching confession to the Lord: “I had heard of you by word of mouth, but now my eye has seen you” (42:5).

3. Sickness always has more than one face: it has the face of all the sick, but also those who feel ignored, excluded and prey to social injustices that deny their fundamental rights (cf. Fratelli Tutti, 22). The current pandemic has exacerbated inequalities in our healthcare systems and exposed inefficiencies in the care of the sick. Elderly, weak and vulnerable people are not always granted access to care, or in an equitable manner. This is the result of political decisions, resource management and greater or lesser commitment on the part of those holding positions of responsibility. Investing resources in the care and assistance of the sick is a priority linked to the fundamental principle that health is a primary common good. Yet the pandemic has also highlighted the dedication and generosity of healthcare personnel, volunteers, support staff, priests, men and women religious, all of whom have helped, treated, comforted and served so many of the sick and their families with professionalism, self-giving, responsibility and love of neighbour. A silent multitude of men and women, they chose not to look the other way but to share the suffering of patients, whom they saw as neighbours and members of our one human family.

Such closeness is a precious balm that provides support and consolation to the sick in their suffering. As Christians, we experience that closeness as a sign of the love of Jesus Christ, the Good Samaritan, who draws near with compassion to every man and woman wounded by sin. United to Christ by the working of the Holy Spirit, we are called to be merciful like the Father and to love in particular our frail, infirm and suffering brothers and sisters (cf. Jn 13:34-35). We experience this closeness not only as individuals but also as a community. Indeed, fraternal love in Christ generates a community of healing, a community that leaves no one behind, a community that is inclusive and welcoming, especially to those most in need.

Here I wish to mention the importance of fraternal solidarity, which is expressed concretely in service and can take a variety of forms, all directed at supporting our neighbours. “Serving means caring … for the vulnerable of our families, our society, our people” (Homily in Havana, 20 September 2015). In this outreach, all are “called to set aside their own wishes and desires, their pursuit of power, before the concrete gaze of those who are most vulnerable… Service always looks to their faces, touches their flesh, senses their closeness and even, in some cases, ‘suffers’ that closeness and tries to help them. Service is never ideological, for we do not serve ideas, we serve people” (ibid.).

4. If a therapy is to be effective, it must have a relational aspect, for this enables a holistic approach to the patient. Emphasizing this aspect can help doctors, nurses, professionals and volunteers to feel responsible for accompanying patients on a path of healing grounded in a trusting interpersonal relationship (cf. New Charter for Health Care Workers [2016], 4). This creates a covenant between those in need of care and those who provide that care, a covenant based on mutual trust and respect, openness and availability. This will help to overcome defensive attitudes, respect the dignity of the sick, safeguard the professionalism of healthcare workers and foster a good relationship with the families of patients.

Such a relationship with the sick can find an unfailing source of motivation and strength in the charity of Christ, as shown by the witness of those men and women who down the millennia have grown in holiness through service to the infirm. For the mystery of Christ’s death and resurrection is the source of the love capable of giving full meaning to the experience of patients and caregivers alike. The Gospel frequently makes this clear by showing that Jesus heals not by magic but as the result of an encounter, an interpersonal relationship, in which God’s gift finds a response in the faith of those who accept it. As Jesus often repeats: “Your faith has saved you”.

5. Dear brothers and sisters, the commandment of love that Jesus left to his disciples is also kept in our relationship with the sick. A society is all the more human to the degree that it cares effectively for its most frail and suffering members, in a spirit of fraternal love. Let us strive to achieve this goal, so that no one will feel alone, excluded or abandoned.

To Mary, Mother of Mercy and Health of the Infirm, I entrust the sick, healthcare workers and all those who generously assist our suffering brothers and sisters. From the Grotto of Lourdes and her many other shrines throughout the world, may she sustain our faith and hope, and help us care for one another with fraternal love. To each and all, I cordially impart my blessing.

Rome, Saint John Lateran, 20 December 2020,
Fourth Sunday of Advent

Franciscus

Message of His Holiness Pope Francis on the occasion of the Plenary Session of the Pontifical Academy of Sciences

7-9 October 2020

To the Distinguished Members of the Pontifical Academy of Sciences Meeting in Plenary Session

I offer you cordial greetings and I express my gratitude to the Pontifical Academy of Sciences for devoting this year’s Plenary Session to placing basic scientific research at the service of the health of our planet and its inhabitants, especially the poorest and most disadvantaged. I likewise greet the invited experts and leaders, all of whom have weighty international responsibilities, and I look forward to their contribution.

Before all else, I express my support for the work of the Academy, actively promoted by its President, Professor Joachim von Braun, and the Council. In these days, my interest in your work is even keener, because you have devoted this Plenary Session to what is rightly a topic of profound concern for all humanity. You are focusing on the notion of science at the service of people for the survival of humanity in light of the SARS-CoV-2/COVID-19 pandemic and other global issues.

In effect, the pandemic brought to light not only our false securities, but also the inability of the world’s countries to work together. For all our hyper-connectivity, we witnessed a fragmentation that made it more difficult to resolve problems that affect us all (cf. Fratelli Tutti, 7). It is significant, then, that this virtual Plenary Session of the Academy brings together a number of different scientific disciplines; in this sense, it offers an example of how the challenges of the COVID-19 crisis should be addressed through coordinated efforts in the service of the entire human family.

Your efforts are largely concentrated on the study of new immunological and immunochemical pathways to activate the body’s own defence mechanisms or stop the proliferation of infected cells. You are also studying other specific treatments, including vaccines now being tested in clinical trials. As we know, the virus, in affecting people’s health, has also affected the entire social, economic and spiritual fabric of society, paralyzing human relationships, work, manufacturing, trade and even many spiritual activities. It has an enormous impact on education. In many parts of the world, great numbers of children are unable to return to school, and this situation runs the risk of an increase in child labour, exploitation, abuse and malnutrition. In short, being unable to see a person’s face and considering other people as potential carriers of the virus is a terrible metaphor of a global social crisis that must be of concern to all who have the future of humanity at heart.

In this regard, none of us can fail to be concerned for the impact of the crisis on the world’s poor. For many of them, the question is indeed one of survival itself. Together with the contribution of the sciences, the needs of the poorer members of our human family cry out for equitable solutions on the part of governments and all decision makers. Healthcare systems, for example, need to become much more inclusive and accessible to the disadvantaged and those living in low-income countries. If anyone should be given preference, let it be the neediest and most vulnerable among us. Similarly, when vaccines become available, equitable access to them must be ensured regardless of income, always starting with the least. The global problems we face demand cooperative and multilateral responses. International organizations such as the UN, WHO, FAO and others, which were established to foster global cooperation and coordination, should be respected and supported so that they can achieve their goals for the sake of the universal common good.

The eruption of the pandemic, within the broader context of global warming, the ecological crisis and the dramatic loss of biodiversity, represents a summons to our human family to rethink its course, to repent and to undertake an ecological conversion (cf. Laudato Si’, 216-221). A conversion that draws on all our God-given gifts and talents in order to promote a “human ecology” worthy of our innate dignity and common destiny. This is the hope I expressed in my recent Encyclical Fratelli Tutti on fraternity and social friendship. “How wonderful it would be if the growth of scientific and technological innovation could come along with more equality and social inclusion. How wonderful would it be, even as we discover faraway planets, to rediscover the needs of the brothers and sisters who orbit around us!” (No. 31).

The reflections of your Plenary Session on the sciences and the survival of humanity also raise the issue of similar scenarios that could originate in the most advanced laboratories of the physical and biological sciences. May we remain quiet in the face of such prospects? As great as the responsibility of politicians may be, it does not exempt scientists from acknowledging their own ethical responsibilities in the effort to halt not only the manufacture, possession and use of nuclear weapons, but also the development of biological weapons, with their potential to devastate innocent civilians and indeed, entire peoples.

Dear friends, once again, I thank you for your research and your efforts to confront these grave issues in a spirit of cooperation and shared responsibility for the future of our societies. In these months, the entire world has depended on you and your colleagues to provide information, to instil hope and, in the case of countless medical professionals, to care for the sick and the suffering, often at the risk of their own lives. In renewing my own gratitude and offering my prayerful good wishes for the deliberations of your Plenary Session, I invoke upon you, your families and your associates God’s blessings of wisdom, strength and peace. And I ask you, please, to remember me in your prayers.

Rome, from Saint John Lateran, 7 October 2020

Address of his Holiness Pope Francis to the members of the “Banco Farmaceutico” Foundation

19 September 2020

Dear brothers and sisters, good morning!

Welcome! I would like to thank the president of the Banco Farmaceutico for his kind words. As he reminded me, this year marks the twentieth anniversary of the birth of Banco Farmaceutico: best wishes! From that initial intuition, we have come a long way. As well as being present in Italy, you also operate in other countries.

Those who live in poverty are poor in everything, even medicines, and therefore their health is more vulnerable. Sometimes they run the risk of not being able to obtain treatment because of lack of money, or because some people in the world do not have access to certain medicines. There is also a “pharmaceutical marginality”, and this must be said. This creates a further gap between nations and between peoples. On an ethical level, if there is the possibility of curing a disease with a drug, it should be available to everyone, otherwise it creates injustice. Too many people, too many children are still dying in the world because they are denied access to a drug that is available in other regions, or a vaccine. We know the danger of the globalisation of indifference. Instead, I propose to globalise treatment, that is, the possibility of access to those drugs that could save so many lives for all populations. And to do this takes a joint effort, a convergence that involves everyone. And you are the example of this joint effort.

I hope that scientific research can make progress in seeking new solutions to problems old and new. The work of many researchers is valuable and represents a magnificent example of how human study and intelligence are able to develop, as far as possible, new paths of healing and cure.

Pharmaceutical companies, by supporting research and directing production, can generously contribute to a more equitable distribution of medicines.

Pharmacists are called upon to provide a service of care close to those most in need, and in science and conscience they work for the integral good of those who turn to them.

Through their legislative and financial choices, governments are also called upon to build a fairer world in which the poor are not abandoned or, worse still, discarded.

The recent experience of the pandemic, in addition to a major health emergency in which almost one million people have already died, is turning into a serious economic crisis, which still results in poor people and families who do not know how to move forward. While charitable assistance is being provided, it is also a question of combating this pharmaceutical poverty, particularly with the widespread use of new vaccines in the world. I repeat that it would be sad if, in providing the vaccine, priority were given to the wealthiest, or if this vaccine became the property of this or that country, and was no longer for everyone. It must be universal, for all.

Dear friends, thank you very much for your service to the weakest. Thank you for what you do. The Medicine Collection Day is an important example of how generosity and the sharing of goods can improve our society and bear witness to that love in the neighbourliness that the Gospel requires of us (cf. Jn 13:34). I bless all of you present here, and your families. I bless and ask God to bless all of you who, as the president said, are of different religions. But God is the Father of all, and I ask: God, bless all of you, your families, your work, your generosity. And, because priests always ask, I ask you to pray for me. Thank you.

Address to the International Gynaecologic Cancer Society

Pope Francis
11 September 2020

Ladies and Gentlemen,

Good morning! I offer you a cordial welcome on the occasion of the annual Meeting of the International Gynaecologic Cancer Society. Your visit affords me an opportunity to acknowledge with esteem the work of your association in caring for women suffering from complex and distressing diseases. I thank your President, Professor Roberto Angioli, for his kind words of welcome and for arranging this encounter.

I am also pleased to welcome the representatives of the various associations, especially those of former patients, which offer a setting for mutual sharing and support. In providing this valuable service, you show how important it is to forge bonds of solidarity and support between patients suffering from serious pathologies, their family members and medical personnel. This becomes all the more important when it has to do with illnesses that can impair or eliminate fertility and the possibility of motherhood. In those situations, which so greatly impact women’s lives, profound sensitivity and respect for the well-being of each patient – psychological, relational, spiritual – must constantly be shown.

For this reason, I can only encourage your efforts to concentrate on these aspects of the integral care of patients, also in cases where treatment is essentially palliative. The involvement of other persons who can support the patient by offering trust, hope and love is likewise important. We all know – as has been shown – that good relationships help and encourage the sick at every stage of care, rekindling and deepening their hope. It is exactly that loving closeness that opens the door to hope and thus to healing.

Every patient is a person and, as such, is defined by much more than his or her clinical data. When a sick person senses that he or she is being treated as a unique person – and you can surely confirm this from your experience – the result is greater confidence in the medical team and greater hope for a positive outcome.

I trust, as I am certain you do, that these values will not remain merely an ideal, but will be increasingly recognized within healthcare systems. It is often stated, and rightly so, that a good relationship with healthcare personnel is itself part of the cure. What a great benefit it is for the sick to have an opportunity to open their hearts freely and speak to others about their condition and needs! But also to be able to shed tears, knowing that they will be understood. This opens new horizons and assists healing, or in cases of terminal illness, provides encouragement and support.

Yet, important as this is, can it realistically happen in hospital environments that are strongly conditioned by functional needs? Here I must observe with regret that the human dimension of the care of the sick is all too often left to the kindness of the individual physician rather than being considered, as it should be, an integral part of the services offered by healthcare facilities.

Financial concerns should not be allowed to dominate the field of healthcare to the point where such essential aspects as building relationships with patients are overlooked. In this regard, praise is due to the various non-profit organizations that place patients at the centre, assisting with their needs, responding to their legitimate questions and enabling those who, due to the fragility of their personal, economic and social condition, cannot make their voices heard.

Research, of course, demands significant financial resources. Yet I am confident that a sound balance between these various factors can be achieved. Even so, priority must always be given to people, in this case, women suffering from serious illnesses, but also – let us not forget – to the personnel who deal with them daily to ensure that they can carry out their work in dignified conditions. But also that they have time to rest and regain their energy and strength.

I encourage you to make known the important results of your studies and research for the sake of the women for whom you care. Amid their difficulties, they help us to remember aspects of life that we sometimes forget, such as the precariousness of our existence, our need for one another, the vanity of self-centredness, and the reality of death as part of life itself. Sickness reminds us of the decisive attitude for every human being, namely, our need to entrust ourselves: to others who are our brothers and sisters, and to the Other who is our heavenly Father. It also reminds us of the importance of closeness, of our need to be neighbours to one another, as Jesus taught in the parable of the Good Samaritan (cf. Lk 10:25-37). At the right time, what healing can a caress bring! You know that better than I.

Dear friends, I offer you my prayerful good wishes for your work. Upon you and your families, your associates and all those for whom you care, I invoke God’s blessing. I bless all of you whatever your faith or religious tradition. God is the same for all. I bless all of you and I invoke God’s blessing, source of wisdom, strength and interior peace. I assure you of my prayers and – they say priests always do this! – I conclude by asking your prayers for me because I need them. Thank you.

Een verzameling interventies van Paus Franciscus, waarin hij ons zijn visie geeft op de wereld die opkomt na de pandemie en die we moeten vergezellen.

Lees de volledige tekst van Paus Franciscus

Message of His Holiness Pope Francis to mark International Nurses Day

Dear brothers and sisters,

Today we celebrate International Nurses Day, in the context of the International Year of Nurses and Midwives officially declared by the World Health Organization. At this same time, we observe the bicentennial of the birth of Florence Nightingale, the pioneer of modern nursing.

At this critical moment, marked by the global health emergency caused by the Covid-19 pandemic, we have rediscovered the fundamental importance of the role being played by nurses and midwives. Every day we witness the testimony of courage and sacrifice of healthcare workers, and nurses in particular, who, with professionalism, self-sacrifice, and a sense of responsibility and love for neighbour, assist people affected by the virus, even to the point of putting their own health at risk. Sadly, this can be seen in the high number of healthcare workers who have died as a result of their faithful service. I pray for them – the Lord knows each of them by name – and for all the victims of this epidemic. May the Risen Lord grant to each of them the light of heaven and to their families the consolation of faith.

Nurses have historically played a central role in health care. Every day, in their contact with the sick, they experience the trauma caused by suffering in people’s lives. They are men and women who have chosen to say “yes” to a very special vocation: that of being good Samaritans who are concerned for the life and suffering of others. They are guardians and preservers of life, who, even as they administer necessary treatments, offer courage, hope and trust.[1]

Dear nurses, moral responsibility is the hallmark of your professional service, which cannot be reduced to scientific-technical knowledge alone, but must be constantly inspired by your human and humanizing relationship with the sick. “Taking care of women and men, of children and elderly, in every phase of their life, from birth to death, you are tasked with continuous listening, aimed at understanding what the needs of that patient are, in the phase that he or she is experiencing. Before the uniqueness of each situation, indeed, it is never enough to follow a protocol, but a constant – and tiresome! – effort of discernment and attention to the individual person is required”.[2]

You – and here I think too of midwives – are close to people at crucial moments in their existence – birth and death, disease and healing – helping them deal with traumatic situations. Sometimes you find yourself at their side as they are dying, giving comfort and relief in their last moments. Because of your dedication, you are among the “saints next door”.[3] You are an image of the Church as a “field hospital” that continues to carry out the mission of Jesus Christ, who drew near to and healed people with all kinds of sickness and who stooped down to wash the feet of his disciples. Thank you for your service to humanity!

In many countries, the pandemic has also brought to light a number of deficiencies in the provision of health care. For this reason, I would ask leaders of nations throughout the world to invest in health care as the primary common good, by strengthening its systems and employing greater numbers of nurses, so as to ensure adequate care to everyone, with respect for the dignity of each person. It is important to recognize in an effective way the essential role your profession plays in patient care, local emergency activity, disease prevention, health promotion, and assistance in family, community and school settings.

Nurses, as well as midwives, deservedly have the right to be better and more fully valued and involved in processes concerning the health of individuals and communities. It has been shown that investing in them improves overall care and health. Their professionalism should thus be enhanced by providing suitable scientific, human, psychological and spiritual tools for their training, by improving their working conditions and by guaranteeing their rights, so that they can carry out their service in full dignity.

In this regard, associations of healthcare workers play an important role. In addition to offering comprehensive training, they support their individual members, making them feel part of a larger body, never dismayed and alone as they face the ethical, economic and human challenges that their profession entails.

I would like to say a special word to midwives who assist women in their pregnancies and help them give birth to their children. Your work is among the most noble of professions, for it is directly dedicated to the service of life and of motherhood. In the Bible, the names of two heroic midwives, Shiphrah and Puah, are immortalized in the Book of Exodus (cf. 1:15-21). Today, too, the heavenly Father looks to you with gratitude.

Dear nurses, dear midwives, may this annual celebration highlight the dignity of your work for the benefit of the health of society as a whole. With the assurance of my prayers for you, your families and those for whom you care, I cordially impart to all of you my Apostolic Blessing.

Rome, from Saint John Lateran, 12 May 2020

Francis

Portaal van de Sint Pieter

Evangelielezing: Marcus 4, 35-41:

Op diezelfde dag tegen het vallen van de avond sprak Jezus tot hen: “Laten we oversteken.” Zij stuurden het volk weg en namen Hem mee zoals Hij daar in de boot zat; andere boten begeleidden Hem. Er stak een hevige storm op en de golven sloegen over de boot, zodat hij al vol liep. Intussen lag Hij aan de achtersteven op het kussen te slapen. Ze maakten Hem wakker en zeiden Hem: “Meester, raakt het U niet dat wij vergaan?” Hij stond op, richtte zich met een dwingend woord tot de wind en sprak tot het water: “Zwijg, stil!” De wind ging liggen en het werd volmaakt stil. Hij sprak tot hen: “Waarom zijn ge zo bang? Hoe is het mogelijk dat ge nog geen geloof bezit?” Zij werden door een grote vrees bevangen en vroegen elkaar: “Wie is Hij toch, dat zelfs wind en water Hem gehoorzamen?”

De Paus geeft zijn meditatie:

“Tegen het vallen van de avond” (Mc. 4, 35). Zo begint de passage uit het Evangelie dat we zojuist hebben gehoord. Het lijkt nu al wekenlang of de avond is gevallen. Het duister is neergedaald over onze pleinen, onze straten en onze steden; het heeft zich meester gemaakt van ons leven. Het vult alles met een oorverdovende stilte en een troosteloze leegte, die alles op haar weg verlamt. Je voelt het in de lucht, je ziet het aan de gebaren, je ziet het aan hoe mensen kijken. We zijn bang en verward. Zoals de discipelen in het evangelie zijn wij ineens gegrepen door een onverwacht opgekomen razende storm. We merken dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. We zijn kwetsbaar en we zijn de weg kwijt, en toch zijn we allemaal heel belangrijk en nodig. We moeten allemaal samen roeien en elkaar troost bieden. In die boot zitten wij met z’n allen. Net zoals die discipelen, die met één stem spreken en angstig zeggen: “We vergaan” (Mc. 4, 38). Zo merken ook wij dat we niet ieder voor zich verder kunnen, maar alleen gezamenlijk.

Het is gemakkelijk om ons in dit verhaal te herkennen. Wat moeilijk is, is de houding van Jezus te begrijpen. Terwijl de leerlingen van nature verontrust en wanhopig zijn, blijft Hij gewoon op de achtersteven, in het deel van de boot dat als eerste onder zal gaan. En wat doet Hij? Ondanks de commotie slaapt Hij vredig, vertrouwend op de Vader – het is de enige keer in het Evangelie dat we Jezus zien slapen. Wanneer Hij wordt gewekt, brengt Hij de wind en het water tot bedaren, en dan wendt Hij zich tot de leerlingen op een verwijtende toon: “Waarom zijn jullie bang? Heb je nog geen geloof? (Mc. 4, 40).

Laten we proberen het te begrijpen. Wat is het gebrek aan geloof van de leerlingen, dat tegengesteld is aan het vertrouwen van Jezus? Ze hadden niet opgehouden in Hem te geloven, in feite roepen ze Hem aan. Maar laten we eens kijken hoe ze Hem aanroepen: “Meester, kan het u niet schelen dat we verloren gaan?” (Mc. 4, 38). Kan het u niet schelen: ze denken dat Jezus niet geïnteresseerd is in hen, dat Hij zich niet om hen bekommert. Onder ons, in onze families, is een van de dingen die het meest pijn doen als we onszelf horen zeggen: “Geef je niet om mij?” Het is een zin die pijn doet en stormen in ons hart ontketent. Het moet Jezus ook wakker geschud hebben. Omdat niemand meer om ons geeft dan Hij. In feite redt Hij, als Hij eenmaal is aangeroepen, zijn twijfelende leerlingen.

De storm ontmaskert onze kwetsbaarheid en laat die valse en onnodige zekerheden achter waarmee we onze agenda’s, onze plannen, onze gewoontes en prioriteiten hebben opgebouwd. Het laat ons zien hoe we in slaap zijn gevallen en hebben achtergelaten wat ons leven en onze gemeenschap voedt, onderhoudt en kracht geeft. De storm brengt alle intenties aan het licht van het “inpakken” en het vergeten van wat de zielen van onze volkeren heeft gevoed; al die pogingen om te verdoven met schijnbaar “reddende” gewoontes, niet in staat om een beroep te doen op onze wortels en de herinnering aan onze voorouders op te roepen, waardoor we de immuniteit die nodig is om tegenspoed het hoofd te bieden, niet meer onder ogen kunnen zien.

Met de storm is de truc vervallen van die stereotypen waarmee we onze “ego’s”, die zich altijd zorgen maken over ons eigen imago, gecamoufleerd hebben, en opnieuw is ontdekt dat we niet los kunnen van het (gezegende) gemeenschappelijk bezit: het bestaan als broeders en zusters.

“Waarom ben je bang? Heb je nog geen vertrouwen?”. Heer, uw Woord vanavond slaat op ons en gaat ons allemaal aan. In deze wereld van ons, waar U meer van houdt dan wij, zijn we op volle snelheid doorgeschoten, voelen we ons sterk en tot alles in staat. Geleidelijk aan hebben we ons laten meeslepen door de dingen en ons laten verdoven door de haast. We zijn niet gestopt bij uw oproepen, we zijn niet ontwaakt door oorlogen en mondiale onrechtvaardigheden, we hebben niet geluisterd naar de kreet van de armen, en van onze ernstig zieke planeet. We gingen onverschrokken verder, met de gedachte dat we wel altijd gezond zouden blijven in een zieke wereld. Nu, terwijl we op zee in beroering zijn, smeken we U, “Word wakker, Heer!”

“Waarom ben je bang? Heb je nog geen geloof?” Heer, Gij doet een beroep op ons, een beroep op ons geloof. Dat het niet zozeer gaat om te geloven dat U bestaat, maar om naar U toe te komen en U te vertrouwen. In deze Vastentijd klinkt uw dringende oproep: “Bekeer je,” “keer met heel je hart naar Mij terug” (Joel 2, 12). U roept ons op om deze tijd van de beproeving aan te grijpen als een tijd van keuze. Het is niet de tijd van uw oordeel, maar van ons oordeel: de tijd om te kiezen voor wat belangrijk is en wat voorbij gaat, om te onderscheiden wat nodig is en wat niet. Het is de tijd om de koers van het leven naar U, Heer, en naar de anderen te resetten. En we kunnen kijken naar zoveel voorbeeldige metgezellen die, in angst, hebben gereageerd door hun leven te geven. Het is de werkkracht van de Geest die wordt uitgestort en gegoten in moedige en edelmoedige toewijding. Het is het leven van de Geest dat in staat is om te verlossen, te waarderen en te laten zien hoe ons leven geweven en in stand gehouden wordt door gewone mensen – meestal vergeten – die niet verschijnen in de krantenkoppen en tijdschriften of op de grote catwalks van de laatste show, maar vandaag de dag zonder twijfel de beslissende gebeurtenissen van onze geschiedenis schrijven: artsen, verpleegkundigen en verplegers, supermarktmedewerkers, schoonmakers, verzorgers, vervoerders, wetshandhavers, vrijwilligers, priesters, religieuzen en vele, vele anderen die hebben begrepen dat niemand zich kan redden. Tegenover het lijden, waaraan de ware ontwikkeling van onze volkeren wordt afgemeten, ontdekken en ervaren we het hogepriesterlijk gebed van Jezus: “opdat allen één zijn” (Joh. 17, 21). Hoeveel mensen oefenen geduld uit en geven elke dag hoop, waarbij ze ervoor zorgen dat ze niet in paniek raken maar medeverantwoordelijk zijn. Hoeveel vaders, moeders, grootouders en grootmoeders, leerkrachten laten onze kinderen met kleine en dagelijkse gebaren zien hoe ze een crisis onder ogen moeten zien en hoe ze die moeten doorstaan door hun gewoontes aan te passen, hun ogen te verheffen en het gebed te stimuleren. Hoeveel mensen bidden, offeren en bemiddelen voor het welzijn van iedereen. Gebed en stille dienst: dat zijn onze wapens om te overwinnen.

“Waarom ben je bang? Heb je nog geen vertrouwen?” Het begin van het geloof is dat we weten dat we redding nodig hebben. We zijn niet zelfvoorzienend, eenlingen; op onszelf zullen we zinken: we hebben de Heer nodig zoals de oude zeelieden de sterren. We nodigen Jezus uit in de boten van ons leven. Laten we Hem onze angsten geven, zodat hij ze kan overwinnen. Net als de leerlingen zullen we ervaren dat we met Hem aan boord geen schipbreuk zullen lijden. Want dit is Gods kracht: alles wat ons overkomt, zelfs slechte dingen, ten goede te keren. Hij brengt gemoedsrust in onze stormen, want bij God sterft het leven nooit.

De Heer daagt ons uit en nodigt ons uit om, te midden van onze storm, solidariteit en hoop te wekken en te activeren die in staat zijn om stevigheid, steun en betekenis te geven aan deze uren waarin alles schipbreuk lijkt te hebben geleden. De Heer ontwaakt om ons Paasgeloof te wekken en te doen herleven. We hebben een anker: in Zijn kruis zijn we gered. We hebben een roerganger: in Zijn kruis zijn we verlost. We hebben hoop: in Zijn kruis zijn we genezen en omarmd, zodat niets en niemand ons kan scheiden van Zijn verlossende liefde. Te midden van het isolement waarin we lijden onder het gebrek aan genegenheid en ontmoetingen, waarbij we het gebrek aan veel dingen ervaren, luisteren we opnieuw naar de aankondiging die ons redt: Hij is opgestaan en leeft naast ons. De Heer roept ons vanaf Zijn kruis op om het leven dat ons te wachten staat te herontdekken, om te kijken naar hen die ons claimen, om de genade die ons bewoont te versterken, te erkennen en te bemoedigen. Laten we de kwijnende vlam niet doven. , die nooit ziek wordt, en laten we de hoop weer aanwakkeren.

Zijn kruis omarmen betekent de moed vinden om alle tegenslagen van de huidige tijd te omarmen en even afstand te doen van ons verlangen naar almacht en bezittingen om ruimte te geven aan de creativiteit die alleen de Geest kan wekken. Het betekent de moed vinden om ruimtes te openen waar iedereen zich geroepen voelt en nieuwe vormen van gastvrijheid, broederschap en solidariteit toe te laten. In Zijn kruis zijn we gered om de hoop te verwelkomen en het te laten zijn om alle mogelijke maatregelen en manieren die ons kunnen helpen om onszelf te behouden en te bewaken, te versterken en te ondersteunen. De Heer omarmen om de hoop te omarmen: dat is de kracht van het geloof, die ons bevrijdt van angst en ons hoop geeft.

“Waarom ben je bang? Heb je nog geen vertrouwen?” Beste broeders en zusters, vanuit deze plaats, die het rotsachtige geloof van Petrus verhaalt, wil ik jullie vanavond allemaal aan de Heer toevertrouwen, op voorspraak van Onze Lieve Vrouw, heil van Gods volk, ster van de stormachtige zee. Vanaf deze colonnade die Rome en de wereld omarmt, daalt Gods zegen op u neer als een troostende omhelzing. Heer, zegen de wereld, geef gezondheid aan het lichaam en troost aan het hart. U vraagt ons niet bang te zijn. Maar ons geloof is zwak en we zijn bang. Maar U, Heer, laat ons niet aan de greep van de storm over. En nogmaals: “Wees niet bang” (Mt 28, 5). En wij, samen met Petrus, “werpen al onze zorgen op U, want Gij hebt zorg voor ons”.

Vertaling met toestemming overgenomen van R.K. Documenten.nl

Paus Franciscus
25 maart 2020

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

Vijfentwintig jaar geleden, op dezelfde datum van 25 maart, die in de Kerk het plechtige feest van de Aankondiging van de Heer is, heeft de heilige Johannes Paulus II de Encycliek Evangelium Vitae uitgevaardigd over de waarde en onschendbaarheid van het menselijk leven.

De band tussen de Aankondiging en het “Evangelie van het leven” is sterk en diep. De heilige Johannes Paulus benadrukt dat in zijn Encycliek. Op onze dagen hernieuwen we dit onderricht in de context van een pandemie die een bedreiging vormt voor het menselijk leven en de wereldeconomie. Een situatie die de woorden waarmee de encycliek begint nog indringender maakt: “Het evangelie van het leven behoort tot de kern van Jezus’ boodschap. Dag na dag ontvangt de Kerk het met liefde en moet zij het moedig en trouw als goed nieuws voor de mensen van alle tijden en culturen verkondigen.”

Zoals elke verkondiging van het Evangelie moet ook hiervan in de eerste plaats getuigenis worden gegeven. En ik denk met dankbaarheid aan het stille getuigenis van zoveel mensen die op verschillende manieren hun best doen om zieken, bejaarden, eenzamen en behoeftigen te dienen. Ze brengen het Evangelie van het leven in praktijk, zoals Maria die, nadat ze de aankondiging van de engel had vernomen, haar nicht Elizabeth ging helpen die het nodig had.

In feite is het leven dat we moeten bevorderen en verdedigen geen abstract begrip. Het wordt altijd zichtbaar in een persoon van vlees en bloed: een pas verwekt kind, een arme verschoppeling, een zieke die alleen en ontmoedigd is of terminaal, iemand die zijn baan kwijt is of geen werk kan vinden, een afgewezen migrant verbannen in een ghetto… Het leven openbaart zich concreet in mensen.

Ieder mens is door God geroepen om van de volheid van het leven te genieten. Omdat elke mens is toevertrouwd aan de moederlijke zorg van de Kerk, kan het niet anders dan dat iedere bedreiging van de menselijke waardigheid en het leven in haar hart, in haar moederlijke “binnenste” wordt gevoeld. De verdediging van het leven is voor de Kerk geen ideologie, het is een werkelijkheid, een menselijke werkelijkheid waarbij alle christenen betrokken zijn, precies omdat ze Christenen zijn en omdat ze mensen zijn.

De aanslagen op de waardigheid en het leven van de mensen gaan helaas in onze tijd nog steeds verder, in het tijdperk van de Universele Rechten van de Mens. Meer nog, we staan voor nieuwe bedreigingen en nieuwe slavernijen, en de wetgeving beschermt niet steeds de zwakste en meest kwetsbare mensen.

De boodschap van de Encycliek Evangelium Vitae is dus meer dan ooit actueel. Naast noodsituaties, zoals die we nu meemaken, is het een kwestie van handelen op cultureel en educatief vlak. Het komt erop aan een houding van solidariteit, zorg en aanvaarding over te brengen aan de toekomstige generaties, in het besef dat de cultuur van het leven niet het exclusieve erfgoed van Christenen is, maar eigen is aan allen die werken aan de opbouw van broederlijke relaties en de waarde erkennen van ieder mens, zelfs wanneer die kwetsbaar is en lijdt.

Beste broeders en zusters, elk menselijk leven, enig en onherhaalbaar, is op zich waardevol en van onschatbare waarde. Dit moet altijd opnieuw worden verkondigd, met de moed van het woord en de moed van de actie. Het is een oproep tot broederlijke liefde voor de grote mensenfamilie en voor elk van haar leden.

Daarom herhaal ik met hernieuwde overtuiging de oproep van de heilige Johannes Paulus II die vijfentwintig jaar geleden deze encycliek schreef: “respecteer, verdedig, bemin en dien het leven, ieder menselijk leven! Alleen op die weg zul je gerechtigheid, ontwikkeling, echte vrijheid, vrede en geluk vinden!”

Overgenomen met toestemming van RK Documenten

Address prepared by Pope Francis, read by H.E. Archbishop Paglia, President of the Pontifical Academy for Life

28 February 2020

Distinguished Authorities, Ladies and Gentlemen, Dear Brothers and Sisters,

I offer you a cordial greeting on the occasion of the General Assembly of the Pontifical Academy for Life. I thank Archbishop Paglia for his kind words. I am grateful too for the presence of the President of the European Parliament, the FAO Director-General and the other authorities and leaders in field of information technology. I also greet those who join us from the Conciliazione Auditorium. And I am heartened by the numerous presence of young people: I see this as a sign of hope.

The issues you have addressed in these days concern one of the most important changes affecting today’s world. Indeed, we could say that the digital galaxy, and specifically artificial intelligence, is at the very heart of the epochal change we are experiencing. Digital innovation touches every aspect of our lives, both personal and social. It affects our way of understanding the world and ourselves. It is increasingly present in human activity and even in human decisions, and is thus altering the way we think and act. Decisions, even the most important decisions, as for example in the medical, economic or social fields, are now the result of human will and a series of algorithmic inputs. A personal act is now the point of convergence between an input that is truly human and an automatic calculus, with the result that it becomes increasingly complicated to understand its object, foresee its effects and define the contribution of each factor.

To be sure, humanity has already experienced profound upheavals in its history: for example, the introduction of the steam engine, or electricity, or the invention of printing which revolutionized the way we store and transmit information. At present, the convergence between different scientific and technological fields of knowledge is expanding and allows for interventions on phenomena of infinitesimal magnitude and planetary scope, to the point of blurring boundaries that hitherto were considered clearly distinguishable: for example, between inorganic and organic matter, between the real and the virtual, between stable identities and events in constant interconnection.

On the personal level, the digital age is changing our perception of space, of time and of the body. It is instilling a sense of unlimited possibilities, even as standardization is becoming more and more the main criterion of aggregation. It has become increasingly difficult to recognize and appreciate differences. On the socio-economic level, users are often reduced to “consumers”, prey to private interests concentrated in the hands of a few. From digital traces scattered on the internet, algorithms now extract data that enable mental and relational habits to be controlled, for commercial or political ends, frequently without our knowledge. This asymmetry, by which a select few know everything about us while we know nothing about them, dulls critical thought and the conscious exercise of freedom. Inequalities expand enormously; knowledge and wealth accumulate in a few hands with grave risks for democratic societies. Yet these dangers must not detract from the immense potential that new technologies offer. We find ourselves before a gift from God, a resource that can bear good fruits.

The issues with which your Academy has been concerned since its inception present themselves today in a new way. The biological sciences are increasingly employing devices provided by artificial intelligence. This development has led to profound changes in our way of understanding and managing living beings and the distinctive features of human life, which we are committed to safeguarding and promoting, not only in its constitutive biological dimension, but also in its irreducible biographical aspect. The correlation and integration between life that is “lived” and life that is “experienced” cannot be dismissed in favour of a simple ideological calculation of functional performance and sustainable costs. The ethical problems that emerge from the ways that these new devices can regulate the birth and destiny of individuals call for a renewed commitment to preserve the human quality of our shared history.

For this reason, I am grateful to the Pontifical Academy for Life for its efforts to develop a serious reflection that has fostered dialogue between the different scientific disciplines indispensable for addressing these complex phenomena.

I am pleased that this year’s meeting includes individuals with various important roles of responsibility internationally in the areas of science, industry and political life. I am gratified by this and I thank you. As believers, we have no ready-made ideas about how to respond to the unforeseen questions that history sets before us today. Our task is rather one of walking alongside others, listening attentively and seeking to link experience and reflection. As believers, we ought to allow ourselves to be challenged, so that the word of God and our faith tradition can help us interpret the phenomena of our world and identify paths of humanization, and thus of loving evangelization, that we can travel together. In this way we will be able to dialogue fruitfully with all those committed to human development, while keeping at the centre of knowledge and social praxis the human person in all his or her dimensions, including the spiritual. We are faced with a task involving the human family as a whole.

In light of this, mere training in the correct use of new technologies will not prove sufficient. As instruments or tools, these are not “neutral”, for, as we have seen, they shape the world and engage consciences on the level of values. We need a broader educational effort. Solid reasons need to be developed to promote perseverance in the pursuit of the common good, even when no immediate advantage is apparent. There is a political dimension to the production and use of artificial intelligence, which has to do with more than the expanding of its individual and purely functional benefits. In other words, it is not enough simply to trust in the moral sense of researchers and developers of devices and algorithms. There is a need to create intermediate social bodies that can incorporate and express the ethical sensibilities of users and educators.

There are many disciplines involved in the process of developing technological equipment (one thinks of research, planning, production, distribution, individual and collective use…), and each entails a specific area of responsibility. We are beginning to glimpse a new discipline that we might call “the ethical development of algorithms” or more simply “algor-ethics” (cf. Address to Participants in the Congress on Child Dignity in the Digital World, 14 November 2019). This would have as its aim ensuring a competent and shared review of the processes by which we integrate relationships between human beings and today’s technology. In our common pursuit of these goals, a critical contribution can be made by the principles of the Church’s social teaching: the dignity of the person, justice, subsidiarity and solidarity. These are expressions of our commitment to be at the service of every individual in his or her integrity and of all people, without discrimination or exclusion. The complexity of the technological world demands of us an increasingly clear ethical framework, so as to make this commitment truly effective.

The ethical development of algorithms – algor-ethics – can be a bridge enabling those principles to enter concretely into digital technologies through an effective cross-disciplinary dialogue. Moreover, in the encounter between different visions of the world, human rights represent an important point of convergence in the search for common ground. At present, there would seem to be a need for renewed reflection on rights and duties in this area. The scope and acceleration of the transformations of the digital era have in fact raised unforeseen problems and situations that challenge our individual and collective ethos. To be sure, the Call that you have signed today is an important step in this direction, with its three fundamental coordinates along which to journey: ethics, education and law.

Dear friends, I express my support for the generosity and energy with which you have committed yourselves to launching this courageous and challenging process of reassessment. I invite you to continue with boldness and discernment, as you seek ways to increase the involvement of all those who have the good of the human family at heart. Upon all of you, I invoke God’s blessings, so that your journey can continue with serenity and peace, in a spirit of cooperation. May the Blessed Virgin assist you. I accompany you with my blessing. And I ask you please to remember me in your prayers. Thank you.

Message of His Holiness Pope Francis for the XXVIII World Day of the Sick 2020 – 11 February 2020

“Come to me, all you who labour and are burdened, and I will give you rest” (Mt 11:28)

Dear brothers and sisters,

1. Jesus’ words, “Come to me, all you who labour and are burdened, and I will give you rest” (Mt 11:28) point to the mysterious path of grace that is revealed to the simple and gives new strength to those who are weary and tired. These words of Christ express the solidarity of the Son of Man with all those who are hurt and afflicted. How many people suffer in both body and soul! Jesus urges everyone to draw near to him – “Come to me!” – and he promises them comfort and repose. “When Jesus says this, he has before him the people he meets every day on the streets of Galilee: very many simple people, the poor, the sick, sinners, those who are marginalized by the burden of the law and the oppressive social system… These people always followed him to hear his word, a word that gave hope! Jesus’ words always give hope!” (Angelus, 6 July 2014).

On this XXVIII World Day of the Sick, Jesus repeats these words to the sick, the oppressed, and the poor. For they realize that they depend entirely on God and, beneath the burden of their trials, stand in need of his healing. Jesus does not make demands of those who endure situations of frailty, suffering and weakness, but offers his mercy and his comforting presence. He looks upon a wounded humanity with eyes that gaze into the heart of each person. That gaze is not one of indifference; rather, it embraces people in their entirety, each person in his or her health condition, discarding no one, but rather inviting everyone to share in his life and to experience his tender love.

2. Why does Jesus have these feelings? Because he himself became frail, endured human suffering and received comfort from his Father. Indeed, only those who personally experience suffering are then able to comfort others. There are so many kinds of grave suffering: incurable and chronic diseases, psychological diseases, situations calling for rehabilitation or palliative care, numerous forms of disability, children’s or geriatric diseases… At times human warmth is lacking in our approach to these. What is needed is a personalized approach to the sick, not just of curing but also of caring, in view of an integral human healing. In experiencing illness, individuals not only feel threatened in their physical integrity, but also in the relational, intellectual, affective and spiritual dimensions of their lives. For this reason, in addition to therapy and support, they expect care and attention. In a word, love. At the side of every sick person, there is also a family, which itself suffers and is in need of support and comfort.

3. Dear brothers and sisters who are ill, your sickness makes you in a particular way one of those “who labour and are burdened”, and thus attract the eyes and heart of Jesus. In him, you will find light to brighten your darkest moments and hope to soothe your distress. He urges you: “Come to me”. In him, you will find strength to face all the worries and questions that assail you during this “dark night” of body and soul. Christ did not give us prescriptions, but through his passion, death and resurrection he frees us from the grip of evil.

In your experience of illness, you certainly need a place to find rest. The Church desires to become more and more the “inn” of the Good Samaritan who is Christ (cf. Lk 10:34), that is, a home where you can encounter his grace, which finds expression in closeness, acceptance and relief. In this home, you can meet people who, healed in their frailty by God’s mercy, will help you bear your cross and enable your suffering to give you a new perspective. You will be able to look beyond your illness to a greater horizon of new light and fresh strength for your lives.

A key role in this effort to offer rest and renewal to our sick brothers and sisters is played by healthcare workers: physicians, nurses, medical and administrative professionals, assistants and volunteers. Thanks to their expertise, they can make patients feel the presence of Christ who consoles and cares for the sick, and heals every hurt. Yet they too are men and women with their own frailties and even illnesses. They show how true it is that “once Christ’s comfort and rest is received, we are called in turn to become rest and comfort for our brothers and sisters, with a docile and humble attitude in imitation of the Teacher” (Angelus, 6 July 2014).

4. Dear healthcare professionals, let us always remember that diagnostic, preventive and therapeutic treatments, research, care and rehabilitation are always in the service of the sick person; indeed the noun “person” takes priority over the adjective “sick”. In your work, may you always strive to promote the dignity and life of each person, and reject any compromise in the direction of euthanasia, assisted suicide or suppression of life, even in the case of terminal illness.

When confronted with the limitations and even failures of medical science before increasingly problematic clinical cases and bleak diagnoses, you are called to be open to the transcendent dimension of your profession that reveals its ultimate meaning. Let us remember that life is sacred and belongs to God; hence it is inviolable and no one can claim the right to dispose of it freely (cf. Donum Vitae, 5; Evangelium Vitae, 29-53). Life must be welcomed, protected, respected and served from its beginning to its end: both human reason and faith in God, the author of life, require this. In some cases, conscientious objection becomes a necessary decision if you are to be consistent with your “yes” to life and to the human person. Your professionalism, sustained by Christian charity, will be the best service you can offer for the safeguarding of the truest human right, the right to life. When you can no longer provide a cure, you will still be able to provide care and healing, through gestures and procedures that give comfort and relief to the sick.

Tragically, in some contexts of war and violent conflict, healthcare professionals and the facilities that receive and assist the sick are attacked. In some areas, too, political authorities attempt to manipulate medical care for their own advantage, thus restricting the medical profession’s legitimate autonomy. Yet attacking those who devote themselves to the service of the suffering members of society does not serve the interests of anyone.

5. On this XXVIII World Day of the Sick, I think of our many brothers and sisters throughout the world who have no access to medical care because they live in poverty. For this reason, I urge healthcare institutions and government leaders throughout the world not to neglect social justice out of a preoccupation for financial concerns. It is my hope that, by joining the principles of solidarity and subsidiarity, efforts will be made to cooperate in ensuring that everyone has access to suitable treatments for preserving and restoring their health. I offer heartfelt thanks to all those volunteers who serve the sick, often compensating for structural shortcomings, while reflecting the image of Christ, the Good Samaritan, by their acts of tender love and closeness.

To the Blessed Virgin Mary, Health of the Sick, I entrust all those who bear the burden of illness, along with their families and all healthcare workers. With the assurance of a remembrance in my prayers, I cordially impart my Apostolic Blessing.

From the Vatican, 3 January 2020

Memorial of the Most Holy Name of Jesus

Francis